Πώς μου ήρθε μια ανάποδη, που λένε, μετά από μια επιθετική συζήτηση με έναν γνωστό: πώς εγώ δεν έγινα επιχειρηματίας και πλούσιος. Ένιωσα ένοχος που δεν έγινα πλούσιος, αφού εννοείται είμαι έξυπνος.
Στον ιδιωτικοποιημένο ανταγωνιστικό κόσμο που ζούμε, και επιμένουν να μας κρατάνε οι του νεοφιλελεύθερου κοινωνικοοικονομικού συστήματος, όλοι λένε, μα ΟΛΟΙ, μπορούμε να είμαστε «εν δυνάμει» επιχειρηματίες και να γίνουμε πλούσιοι. Μπορούμε; ΟΧΙ! Ποιοι μπορούν; Όσοι έχουν τις προϋποθέσεις… Ποιοι έχουν τις «προϋποθέσεις»; Όσοι πατούν επί πτωμάτων, όσοι τρέχουν να ξεσκονίσουν τα παπούτσια των ισχυρών, όσοι ερωτεύονται την εξουσία και το χρήμα και… συμπληρώστε εσείς όσα άλλα νομίζετε, μέσα θα είστε… Μην παρεξηγηθώ, δεν κακολογώ τους επιχειρηματίες και τους ελεύθερους επαγγελματίες, αλίμονο. Θεωρώ όμως ότι ο κανόνας είναι το κλασικό «δούλεψε να φας και κ λ έ ψ ε ν α ‘χ ε ι ς ». Δεν γίνεσαι ΠΛΟΥΣΙΟΣ με μόνο το «επιχειρείν»… Και αν βρεθεί και καμιά εξαίρεση, απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα. Εκτός αν τελικά νομίζουμε ότι μόνο οι ρομά κλέβουν∙ και γίνονται πλούσιοι…
Αρκεί λένε να είσαι έξυπνος… Είμαστε τόσοι πολλοί τελικά οι χαζοί; Δεν αρκεί λοιπόν να είσαι έξυπνος, ούτε πιο έξυπνος από τους έξυπνους. Δεν φτάνει να είσαι ούτε ικανός, γιατί όλοι λίγο πολύ έχουμε κάποιες ικανότητες. Ούτε πιο ικανός από τους ικανούς. Περισσότερη βαρβαρότητα χρειάζεται!
Έχετε σκεφθεί αλήθεια πόσα συμβαίνουν καθημερινά στο όνομα αυτής της βαρβαρότητας και του «υγιούς» ανταγωνισμού;
Θα μου πείτε, κάτι μας είπες τώρα, πράγματα χιλιοειπωμένα… Ναι, βρισκόμαστε στην εποχή της πλήρους αποιδεολογικοποίησης, αλλά ας το ξανασκεφτούμε, ας φιλοσοφήσουμε και λίγο. Μπορεί τουλάχιστον να κατανοήσουμε την πραγματικότητα, αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Στέφανος Σταμέλλος
Πηγή: e-ecology.gr