Αγαπητέ μου φίλε,
Μου επιτρέπεις να αναφερθώ ξανά στην οικολογία, φλυαρώντας αδιακρίτως. Δεν είναι εύκολο να συμφωνήσεις μαζί μου, το καταλαβαίνω. Ούτε έχω κάποια απαίτηση, γιατί τίποτα δεν είναι αξίωμα και θέσφατο. Επιμένω όμως πως η επανάσταση του μέλλοντος, η μεγάλη ανατροπή, δεν μπορεί να είναι άλλη από την αλλαγή του τρόπου ζωής, την αλλαγή του τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης.
Ο σημερινός σπάταλος και απερίσκεπτος τρόπος οδηγεί αντικειμενικά σε αδιέξοδο. Ναι, είμαστε μακριά ακόμα, αλλά «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει πράσινη». Θα φροντίσει η ίδια η γη γι’ αυτό… όταν χρειαστεί, αν δεν φροντίσουμε εμείς. Δεν είναι τυχαίο που όλο και περισσότεροι τελευταία μιλάνε για «πράσινη μετάβαση» και «πράσινη ατζέντα», ανεξάρτητα αν αυτό το ταυτίζουν, σκόπιμα κάποιοι άλλοι, με την «κλιματική αλλαγή».
Να θυμηθούμε ότι το οικολογικό κίνημα, με όλα του τα προβλήματα, είχε καταφέρει προς τα τέλη του προηγούμενου αιώνα και στις αρχές του σημερινού, όχι πολύ παλιά αν το σκεφθείς, να βάλει δυναμικά στην ατζέντα των συζητήσεων την ανάγκη για τον έλεγχο και την αναχαίτιση της αλόγιστης επέκτασης του κεφαλαίου στον φυσικό κόσμο με την απειλή της απώλειας της βιοποικιλότητας. Να θυμηθούμε επίσης τους αγώνες ενάντια στο λόμπι της πυρηνικής ενέργειας στην Ευρώπη, ενάντια στο λόμπι της βιοτεχνολογίας, τη μόλυνση με τα χημικά και την αγροχημική βιομηχανία, ενάντια στην αποψίλωση των δασών, την ρύπανση των θαλασσών και των υδάτων κλπ.
Σήμερα ο κόσμος της οικολογίας, μέσα σε πολιτική κατάθλιψη είναι αλήθεια, όχι μόνο στην Ελλάδα, κοιτάζει αυτά που συμβαίνουν ανήμπορος να αντιδράσει. Το κακό είναι ότι κι εκεί που υποτίθεται οι δυνάμεις τους δίνουν την δυνατότητα να αντιδράσουν, πέφτουν στην παγίδα της εύκολης κυβερνησιμότητας θυσιάζοντας αρχές. Αυτό που έχουν υποχρέωση οι δυνάμεις της οικολογίας είναι, κατά προτεραιότητα, μέσα από τα κινήματα και με ρόλο καταλύτη, να επηρεάσουν συνολικά την πολιτική στην σωστή κατεύθυνση. Αυτό μπορούν σε ένα βαθμό να το κάνουν, γιατί κουβαλάνε μια ηθική αξία και έναν άγραφο νόμο, που αναφέρεται στη ζωή και τη βιωσιμότητα.
Το άγχος των εκλογών, τα ποσοστά και η συμμετοχή στην κυβέρνηση, όποια κυβέρνηση, οδηγεί τα οικολογικά πράγματα σε αποσπασματικές εφήμερες λύσεις, σε αντιφατικές και άνισες συνεργασίες, που οδηγούν στην φθορά και την υπονόμευση του ρόλου της πολιτικής οικολογίας, γκριζάροντας και ξεθωριάζοντας γενικότερα το πράσινο χρώμα της.
Με εκτίμηση,
Στέφανος