Συμπληρώνεται ένας χρόνος από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη … πέρσι τέτοιο καιρό αναρωτιόμουν ,αν αντέχουμε άλλα Τέμπη …η απάντηση είναι σαφής πλέον . Δεν αντέξαμε άλλα Τέμπη!
Δεν αντέχουμε ο,τιδηποτε έχει να κάνει με εγκλήματα .
Γιατί αυτό που συνέβη στα Τέμπη δεν ήταν ένα απλό δυστύχημα όπως αυτό του 2003 με το λεωφορείο .
Που και αυτό παθογένειες αναδείκνυε εκείνο το καιρό .
Τα Τέμπη μετά από είκοσι χρόνια έγιναν πάλι σημείο αναφοράς …με ένα οδυνηρό αίσθημα απώλειας …
Αυτό το «έφθασες παιδί μου;» θα μας στοιχειώνει όλους ως γονείς μετά από αυτή τη μέρα .
Πόσα βράδια ξενυχτήσαμε ,περιμένοντας τα παιδιά μας να μας στείλουν το πολυπόθητο μήνυμα «έφθασα» …αν υπήρχε μια κρυφή κάμερα στα σπίτια μας και μας έβλεπε κάποιος εν ηρεμία θα ήμασταν αξιολύπητοι με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας.
Για σκεφτείτε όλοι οι γονείς!
Αν μπορείτε να το πράξετε έστω και με τη σκέψη ….τι θα νιώθατε εάν και εφόσον …βρισκόσασταν στη θέση αυτών των τραγικών γονιών ….όσα κι αν ειπωθούν , κανένα γράμμα και καμία λέξη δεν μπορεί να αποτυπώσει το μέγεθος του πόνου που συνοδεύει έναν τόσο βίαιο, αμετάκλητο αποχωρισμό.
Ακόμη και για τους ανθρώπους που έζησαν όλη αυτή την τραγικότητα και κατάφεραν να επιβιώσουν , ο χρόνος σταμάτησε λίγο πριν από τα μεσάνυχτα εκείνης της μοιραίας νύχτας.
Αυτό που περιμένουν πλέον είναι η απονομή δικαιοσύνης αλλά και η δικαίωση της μνήμης των ανθρώπων που «έφυγαν» εκεί τόσο άδικα .
Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο!
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΩΡΑ !
Χριστίνα Πρίμπα