Με ρωτούσε ένας φίλος χθες από άλλη πόλη -ίσως για να κάνει τις συγκρίσεις του ή να βγάλει κάποια δικά του συμπεράσματα- πώς πάμε με τα δημοτικά πράγματα στην Λαμία. Ξέρει ότι αναφέρομαι πολλές φορές στην αυτοδιοίκηση και ότι είμαι ακόμα -ή θέλω να λέω ότι είμαι- ενεργός πολίτης. Του απάντησα γενικά, ότι πολλά πράγματα δεν έχουν αλλάξει, ούτε περιμένω να αλλάξουν με την νέα δημοτική αρχή.
Τα πρόσωπα στη διοίκηση του Δήμου και στο Δημοτικό Συμβούλιο είναι λίγο πολύ γνωστά. Πρόσωπα που προέκυψαν από το ανακάτεμα της τράπουλας, με την τράπουλα στα χέρια της κυβερνητικής εξουσίας και της εκκλησίας. Όμως είναι κάπως νωρίς ακόμα να βγάλει κανείς ασφαλή συμπεράσματα.
Δεν παρέλειψα να του πω ότι προσωπικά, ως προς τα δημοτικά δρώμενα αυτή τη στιγμή, νιώθω μια ασφυξία. Σαν κάτι να με καταπιέζει έντονα. Ίσως να είναι μόνο δική μου η αίσθηση της ασφυξίας και της καταπίεσης. Η αυτοδιοίκηση όμως, πολύ χοντρά, ενώ από την θέσπισή της θεωρείται και πρέπει να είναι ο κατεξοχήν λαϊκός θεσμός κοντά στον πολίτη, διαρκώς απομακρύνεται. Κι ενώ η λειτουργία της πρέπει να είναι δημοκρατική και συμμετοχική, κάθε άλλο συμβαίνει. Το νομοθετικό πλαίσιο έχει ορίσει/επιβάλει μια κουτσουρεμένη δημοκρατία της γραφειοκρατίας, μια δημοκρατία ακριβώς στα μέτρα της κεντρικής εξουσίας. Αυτό το: «πρέπει να πας στον υπουργό», αλλιώς δεν έχει money…
Του τόνισα πως ναι, οι εκλογές αναμφισβήτητα είναι μια διαδικασία, που από τα αποτελέσματα της εξαρτώνται πολλά για την πόλη και το μέλλον του Δήμου συνολικά. Και στη Λαμία ο εκλογικός νόμος -με τα τερτίπια του- όρισε να εκπροσωπούνται στο δημοτικό συμβούλιο τρεις παρατάξεις, εκ των οποίων μία, αυτή που πλειοψήφησε, διοικεί δημαρχοκεντρικά. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Το ζήτημα είναι, ως πολίτες, πώς το αντιλαμβανόμαστε αυτό και τι νιώθουμε. Και είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε, διότι πρέπει να ανταποκριθούμε στον ρόλο του υπεύθυνου ΠΟΛΙΤΗ με την κλασική έννοια και όχι μόνο του ΔΗΜΟΤΗ-πελάτη.
Επειδή η κουβέντα επεκτάθηκε αρκετά, ο ίδιος υποστήριξε την ανάγκη για μια ουσιαστική αντιπολίτευση, η οποία λογικά πρέπει να αναδεικνύει τις ανάγκες και τα θέλω των δημοτών ισορροπώντας κάπως την κατάσταση. Συμφωνώντας έκανα μια προσπάθεια να τον περιπλανήσω στους γνωστούς λαβύρινθους της πολιτικής λέγοντάς του ότι η χώρα μας τα τελευταία χρόνια περνώντας από μια χρεοκοπία της επιβλήθηκε ένα ειδικό καθεστώς. Με τα μνημόνια μετατράπηκε σε χώρα με αμφισβητούμενη κυριαρχία. Απειλείται διαρκώς και κινείται μετέωρη με τις υποδομές της να λεηλατούνται∙ και έχοντας μια κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, της πιο βαθιάς εκδοχής της Σχολής του Σικάγου. Και αυτά, σε μια περίοδο μεγάλων αλλαγών και γεωπολιτικών ανακατατάξεων σε όλο τον πλανήτη, σε μια περίοδο παγκόσμιας ανακατανομής του πλούτου με την πλήρη κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και την «ιδιωτικοποίηση» του πολέμου. Με λίγα λόγια, δεν βρισκόμαστε σε κατάσταση «κανονικότητας» και εφησυχασμού.
Επομένως, ναι, η λογική λέει ότι οι πολίτες δεν πρέπει να αφήσουμε την πόλη χωρίς αντιστάσεις, χωρίς ουσιαστική αντιπολίτευση. Ναι, γιατί πρέπει να κρατήσουμε ένα παράθυρο δυνατοτήτων ανοιχτό και υπεύθυνο για τις μέρες που θα ‘ρθουν.
Στέφανος Σταμέλλος
https://www.facebook.com/stefanos.stamellos
Πηγή: e-ecology.gr